Activeer je bestuursaccount

Vroeger was alles anders

Premium
Geschreven door: schoolwerk
  • 04-02-2021
  • Geen reacties
  • 3 minuten

Heb jij dat ook? Dat je, naarmate je ouder wordt, steeds meer terugdenkt aan die ‘goede oude tijd’? Soms schaam ik me er wel eens voor. Betrap ik mezelf erop dat ik in gedachten mijn oude school weer binnenloop en een uur lang ronddwaal in mijn herinneringen. Als ik héél erg m’n best doe ruik ik zelfs de pakjes melk nog, die met die stripverhaaltjes van Hannibal erop. Ik heb er echt veertig jaar niet meer aan gedacht. Kennelijk zaten ze nog ergens verstopt in mijn brein en wilden ze er nooit meer uit.

Veel helderder (dat vind ik nog steeds één van de leukste Nederlandse woorden) is het beeld van de klaslokalen en de klasgenootjes met wie ik die ‘lagere school’ doorliep. Het grote groene krijtbord met het ruitjespatroon op de achterkant, die vieze stoffige bordenwissers, de allerlaatste versie van Aap, Noot en Mies, ik zie ze allemaal nog zo voor me. Moeiteloos keer ik in gedachten weer terug op mijn vaste plekje en weet ik waar Victor en Martijn zaten. En Willem en Joris. En natuurlijk Johanna naar wie ik jaren verliefd heb zitten staren. Daar luisterden we van maandag tot en met vrijdag naar één en dezelfde juf. En alleen als het heel erg met je was, dan zag je het hoofd van de school. Maar dan was het echt wel héél erg.

Op dit moment, ruim veertig jaar en twee kinderen verder, denk ik het meest terug aan de tweede klas. Die heet nu ‘groep 4’ en we waren er allemaal rond de acht jaar oud toen we dagelijks de tafeltjes oefenden. Iedere ochtend dreunden drie klasgenootjes voor de klas één van de tien tafels op. Ging het helemaal foutloos dan kreeg je een krulletje achter je  naam. Aan het eind van het jaar had iedereen alle krullen én had je alle tafels zo’n driehonderd keer gehoord. Ze zijn in onze koppies gebeiteld. En ze willen er, net als die pakjes melk, nooit meer uit.

Nou was er wel één probleem en dat was Fransje. Fransje kon zich niet zo goed concentreren. Hij zat nooit stil en hij was zó druk dat de juffrouw hem bijna niet meer aankon. Tegenwoordig hadden we hem al lang een ‘ADHD’ sticker op z’n voorhoofd geplakt en naar een onderwijs ondersteuner gestuurd, maar toen ging dat nog niet zo. Sterker nog, om de haverklap zaten zijn radeloze ouders bij het boze hoofd van de school aan tafel. Fransje was onhandelbaar. Fransje luisterde niet. En dus, zo had het hoofd besloten, moest hij van school. Dag Frans, jammer joh.

Mijn zoon zit nu in groep 6. Als ik hem naar de tafel van 7 vraag dan rent hij het liefst de deur uit. Die tafel is namelijk zóó moeilijk, papa! En die gaan we pas volgend jaar doen! Met zijn blonde haren wapperend in de wind huppelt hij snel zijn eigen wereld in. Op school mag hij gelukkig lekker druk doen van de juf. En ’s middags naar remedial teaching. En de psycholoog. Samen redden ze het wel. Ik denk aan Fransje die nooit meer echt uit de verf is gekomen. Maar de tafeltjes is hij nooit meer vergeten.